Mes: abril 2023

“A caixa da Seguridade Social ten un déficit asumíbel de máis de 100.000 millóns de euros!!

É unha irresponsabilidade pretender seguir con este sistema que fai auga por todas partes!!

Témonos que encamiñar a un sistema privado de pensións!!

O sistema público e de reparto é inviábel e vai colapsar!!!!”

Pois resulta que o ministro Escrivá cifra en 140.000 millóns os cartos das pensións que “se foron” a outros gastos nos últimos 30 anos. Uns cartos que serían abondos para pór a cero a débeda da Seguridade Social contraída polo Estado desde 1999 (106.178 millóns), e aínda quedarían cartos aforrados (máis de 30.000 millóns).

Lembramos que xa o Tribunal de Contas no ano 2020 recomendara ao Estado devolver as cantidades endebedas á Seguridade Social, que estimaba (nun informe de agosto de 2020 con datos ata decembro de 2018) nun mínimo de 103.690 millóns de euros.

Claro que, de terse feito así, os debates sobre os recortes das pensións, eses recortes que foron ben reais, terían sido diferentes. Ben, precisemos, debates tampouco houbo, o que houbo foron relatos, contos para “xustificar” primeiro o deterioro do sistema e despois a súa privatización.

O que houbo foi un saqueo á Seguridade Social, pero o máis grave é que “O mantra da insustentabilidade e da crise permanente serviu para lexitimar desde hai anos os recortes nas pensións e nos dereitos dos pensionistas. Pero sobre todo -como sostén o deputado Jordi Salvador (ERC)- para crear un pánico que só favoreceu ao sistema financeiro e ao seu negocio de plans de pensións privados.”

E mentres a Auditoría non sexa oficial xa sabemos o caso que a “prensa seria” (seria segundo o seu propio “relato”) lle vai facer. Seguiremos tendo, oficialmente, mediaticamente, déficit da caixa da Seguridade Social, aínda que realmente teñamos superávit.

Por iso esiximos a Audoria xa.

Ligazón ao artigo do Informativo Valencia

O pasado 17 de marzo publicouse no BOE o “Real decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo, Sobre o número de anos para cálculo da base reguladora das pensións”. Con esta cuarta lei remata o actual ciclo de reformas do sistema de pensións.

Estas catro leis (brevemente Lei 21/2021, Lei 12/2022, Rd-lei 13/2022 e o mencionado Rd-lei 2/2023) son, por tanto, o resultado do pulso mantido durante estes anos entre o movemento pensionista de Galiza e do resto do Estado contra o intento de actualizar e afondar na privatización do sistema de pensións públicas.

Unha privatización que, ante a ineficacia dos obsoletos plans individuais de pensións, necesitaba crear un novo marco privatizador (Lei 12/2022 do 13 de xuño sobre os Plans de pensións de emprego) que permitirá desviar fondos públicos para alimentar fondos privados de capitalización, que crearán desigualdade e inestabilidade financeira.

Unha privatización que, para que sexa mellor asumida, necesita dunha desvalorización das pensións públicas (incrementos por debaixo do IPC, mantemento da brecha de xénero, incremento do cálculo da base de cotización, etc) e da creación dun “relato” (do tipo “non hai cartos abondos para un gasto crecente” ou “a seguridade social xa ten un déficit excesivo”…) que nos convenza da inevitablidade desa privatización. Como vemos nada novo, é o mesmo esquema que se repite nos intentos de privatización da Sanidade ou da Educación públicas, por pór dous exemplos ben coñecidos.

Nesta longa confrontación sufrimos derrotas pero tamén demostramos a nosa forza conseguindo algunhas vitorias certas, que obrigaron ás forzas privatizadoras a recuar nalgunhas das súas pretensións, revertendo en parte a desvalorización das pensións públicas (aumento do 8,5% en xeral e do 15% para as mínimas e as non contributivas…), ou conseguindo cambiar, tamén en parte, o “relato”, con consecuencias positivas, como deixar de falar só dos gastos e empezar a falar (e non só falar, claro) dos ingresos (cotización adicional de solidariedade, mecanismo de equidade interxeracional e incremento da base máxima de cotización) ou a lei para realizar a auditoría das contas da Seguridade Social (camiño de clarificar iso do “déficit” do sistema).

Estamos así nun momento en que debemos de realizar un balance polo miúdo para valorar as nosas vitorias e as nosas derrotas, que nos permita definir cales han de ser os nosos obxectivos a partir de agora.

Conscientes deste fin de ciclo, o movemento pensionista, tanto a nivel Estatal como Modepen en Galicia, temos reflexionado e emitido senllos comunicados, que reproducimos a continuación:

Valoracion de MODEPEN do Real Decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo, de medidas urxentes para a ampliación de dereitos dos pensionistas, a redución da fenda de xénero e o establecemento dun novo marco de sustentabilidade do sistema público de pensións.

Valoracion da Unidade de Accion dos Pensionistas do Estado: ESTA NON É A REFORMA DE PENSIÓNS QUE NECESITAMOS.

Texto do Real Decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo.