Autor: modepen

“A caixa da Seguridade Social ten un déficit asumíbel de máis de 100.000 millóns de euros!!

É unha irresponsabilidade pretender seguir con este sistema que fai auga por todas partes!!

Témonos que encamiñar a un sistema privado de pensións!!

O sistema público e de reparto é inviábel e vai colapsar!!!!”

Pois resulta que o ministro Escrivá cifra en 140.000 millóns os cartos das pensións que “se foron” a outros gastos nos últimos 30 anos. Uns cartos que serían abondos para pór a cero a débeda da Seguridade Social contraída polo Estado desde 1999 (106.178 millóns), e aínda quedarían cartos aforrados (máis de 30.000 millóns).

Lembramos que xa o Tribunal de Contas no ano 2020 recomendara ao Estado devolver as cantidades endebedas á Seguridade Social, que estimaba (nun informe de agosto de 2020 con datos ata decembro de 2018) nun mínimo de 103.690 millóns de euros.

Claro que, de terse feito así, os debates sobre os recortes das pensións, eses recortes que foron ben reais, terían sido diferentes. Ben, precisemos, debates tampouco houbo, o que houbo foron relatos, contos para “xustificar” primeiro o deterioro do sistema e despois a súa privatización.

O que houbo foi un saqueo á Seguridade Social, pero o máis grave é que “O mantra da insustentabilidade e da crise permanente serviu para lexitimar desde hai anos os recortes nas pensións e nos dereitos dos pensionistas. Pero sobre todo -como sostén o deputado Jordi Salvador (ERC)- para crear un pánico que só favoreceu ao sistema financeiro e ao seu negocio de plans de pensións privados.”

E mentres a Auditoría non sexa oficial xa sabemos o caso que a “prensa seria” (seria segundo o seu propio “relato”) lle vai facer. Seguiremos tendo, oficialmente, mediaticamente, déficit da caixa da Seguridade Social, aínda que realmente teñamos superávit.

Por iso esiximos a Audoria xa.

Ligazón ao artigo do Informativo Valencia

O pasado 17 de marzo publicouse no BOE o “Real decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo, Sobre o número de anos para cálculo da base reguladora das pensións”. Con esta cuarta lei remata o actual ciclo de reformas do sistema de pensións.

Estas catro leis (brevemente Lei 21/2021, Lei 12/2022, Rd-lei 13/2022 e o mencionado Rd-lei 2/2023) son, por tanto, o resultado do pulso mantido durante estes anos entre o movemento pensionista de Galiza e do resto do Estado contra o intento de actualizar e afondar na privatización do sistema de pensións públicas.

Unha privatización que, ante a ineficacia dos obsoletos plans individuais de pensións, necesitaba crear un novo marco privatizador (Lei 12/2022 do 13 de xuño sobre os Plans de pensións de emprego) que permitirá desviar fondos públicos para alimentar fondos privados de capitalización, que crearán desigualdade e inestabilidade financeira.

Unha privatización que, para que sexa mellor asumida, necesita dunha desvalorización das pensións públicas (incrementos por debaixo do IPC, mantemento da brecha de xénero, incremento do cálculo da base de cotización, etc) e da creación dun “relato” (do tipo “non hai cartos abondos para un gasto crecente” ou “a seguridade social xa ten un déficit excesivo”…) que nos convenza da inevitablidade desa privatización. Como vemos nada novo, é o mesmo esquema que se repite nos intentos de privatización da Sanidade ou da Educación públicas, por pór dous exemplos ben coñecidos.

Nesta longa confrontación sufrimos derrotas pero tamén demostramos a nosa forza conseguindo algunhas vitorias certas, que obrigaron ás forzas privatizadoras a recuar nalgunhas das súas pretensións, revertendo en parte a desvalorización das pensións públicas (aumento do 8,5% en xeral e do 15% para as mínimas e as non contributivas…), ou conseguindo cambiar, tamén en parte, o “relato”, con consecuencias positivas, como deixar de falar só dos gastos e empezar a falar (e non só falar, claro) dos ingresos (cotización adicional de solidariedade, mecanismo de equidade interxeracional e incremento da base máxima de cotización) ou a lei para realizar a auditoría das contas da Seguridade Social (camiño de clarificar iso do “déficit” do sistema).

Estamos así nun momento en que debemos de realizar un balance polo miúdo para valorar as nosas vitorias e as nosas derrotas, que nos permita definir cales han de ser os nosos obxectivos a partir de agora.

Conscientes deste fin de ciclo, o movemento pensionista, tanto a nivel Estatal como Modepen en Galicia, temos reflexionado e emitido senllos comunicados, que reproducimos a continuación:

Valoracion de MODEPEN do Real Decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo, de medidas urxentes para a ampliación de dereitos dos pensionistas, a redución da fenda de xénero e o establecemento dun novo marco de sustentabilidade do sistema público de pensións.

Valoracion da Unidade de Accion dos Pensionistas do Estado: ESTA NON É A REFORMA DE PENSIÓNS QUE NECESITAMOS.

Texto do Real Decreto-lei 2/2023, do 16 de marzo.

Compartimos neste enlace a nosa Valoración de Urxencia diante dalgunhas das medidas sobre a segunda parte da reforma das pensións feitas públicas nos medios de comunicación este venres día 10. Trátase, por tanto, dunha valoración de urxencia e provisional, feita antes de pecharse a mesa de diálogo e sen que se sexa público o texto definitivo do acordo. En resume, valoramos:

– Que parece que non vai haber endurecemento do período de cálculo da base reguladora das novas pensións iniciais. Pola contra semella que nos vindeiros 20 anos, as traballadoras e os traballadores poderán optar pola máis favorábel de dúas posibilidades: seguir como ata agora ou realizar o cálculo sobre os últimos 29 anos, mais descartando os dous menos favorábeis (Esta opción voluntaria favorecería as traballadoras e traballadores con carreiras de cotización irregulares).

– Que estas medidas non son firmes e que por agora destacamos a mudanza de discurso: do “non hai recursos” a “hai que buscar ingresos para pagar as pensións futuras”

– Que esta mudanza é froito da mobilización social na Galiza, en todo o Estado español e en Francia (lembremos que neste tema tamén intervén Bruxelas) e confírmanos na convicción de que é imprescindíbel continuar o labor de información, organización e mobilización. Neste sentido situamos como obxectivos os seguintes: Recuperar os 65 anos como idade legal de xubilación e Derrogar a Lei Escrivá dos fondos de pensións de empresa.

– Constatamos e felicitámonos polos avances conseguidos coa mobilización social: a Actualización das pensións ao 8,5%, a Suba das pensións mínimas e non contributivas un 15% e a Paralización do incremento do número de anos para calcular a base reguladora.

É posíbel avanzar en dereitos. A mobilización social é o único camiño.

Ligazón ao documento: Valoración de urxencia da negociación sobre a última fase da reforma das pensións.

Compartimos neste enlace unha análise minuciosa publicada en Infolibre polo noso compañeiro Xabier Pérez Davila, sobre os Fondos de Pensións (FFPP).

Ligazón a o artigo de Xabier Pérez Davila:   A ‘lei Escrivá’ de fondos de pensións debe ser derrogada.

Parte da constatación dun feito: Que a existencia dun Goberno de coalición progresista e a Mobilización continuada desde 2018 do Movemento Pensionista conseguiu importantes vitorias, como a que acabou coa conxelación aplicada polo Partido Popular (lembramos aquel 0,25% ?). Este ano a suba do 8,5% garantiu o poder adquisitivo de nove millóns de pensionistas.

Sen embargo, e como sabemos, hai motivos de preocupación. E entre eles sitúase a gran aposta dos Fondos de Pensións (FFPP). A Lei de regulación para o impulso dos plans de pensións de emprego, LRIPPE, aprobada en xuño de 2022, unha opción estratéxica que é una bomba de reloxería que ameaza as pensións dxs traballadorxs máis novos.

O artigo de Xabier céntrase nunha esclarecedora análise desta lei, que define como neoliberal e obsoleta. En resume: Neoliberal “porque privatiza unha parte das cotizacións sociais”. Obsoleta porque vai en contra das investigacións que alertan sobre os efectos macroeconómicos destes fondos: “alimentan a financiarización, promoven o aumento da explotación e a desigualdade, contribúen a converter a vivenda nun activo especulativo, actúan de xeito pro-cíclico, acentuando as recesións, e crean inestabilidade financeira que pode contaxiarse á economía real”.

E desenvolve esta análise nos seguintes apartados:

– Neoliberalismo, privatización financiada con fondos públicos: Para alimentar estes FFPP vanse desviar fontes de ingresos públicos, abríndose unha brecha que a dereita sempre saberá ampliar.

– Financiarización, explotación e desigualdade: Os FFPP están a ser “o principal instrumento para a acumulación de capital financeiro”, na busca de rendementos que non ofrecen os investimentos reais, co obxectivo principal de incrementar as retribucións de accionistas e directivos, intensificando a explotación e a desigualdade.

– Fondos de pensións, financiarización e desigualdade en Estados Unidos: Analiza as consecuencias dos FFPP nos EUA, onde o proceso de financiarización da economía é máis intenso.

– Fondos de pensións, financiarización e desigualdade en Europa: Describe varios estudos sobre a evolución e consecuencias da financiarización en Europa.

– ¿Por que nos debe preocupar a crise dos fondos de pensións británicos? Analiza a crise provocada pola primeira ministra británica Liz Truss, en setembro de 2022, ao propor reducir os impostos aos máis ricos poñendo en perigo ao conxunto do sistema financeiro británico e as leccións que debemos sacar desa crise.

– Os tempos están cambiando. Ideas e leis obsoletas: Obsoletas porque inciden no modelo neoliberal que, tras catro décadas, trouxo “un brutal aumento da desigualdade, a xeneralización da precariedade e o malestar no traballo e o estancamento da produtividade”. Que acumula crises nos últimos anos que é incapaz de solucionar e que están a provocar un xiro real nos EUA e en Europa a prol da intervención do Estado na economía. Unha intervención que pode ser a favor da maioría ou da acumulación privada do capital. A lei Escrivá sitúase claramente nesta segunda vía.

A conclusión é obvia: “A derrogación da lei Escrivá debe converterse nun obxectivo prioritario do movemento social en defensa do sistema público de pensións e da esquerda política e sindical.”

Ligazón a o artigo de infoLibre:   A ‘lei Escrivá’ de fondos de pensións debe ser derrogada.